Eén van de redenen dat ik ouderenzorg zo boeiend vind, zijn de levensverhalen van ‘onze’ ouderen. Hoe iemands levensverhaal invloed heeft gehad of nog heeft op het doen en laten van mensen.
PAS OP VOOR EEN 'KNAKJE'
Eén van de redenen dat ik ouderenzorg zo boeiend vind, zijn de levensverhalen van ‘onze’ ouderen. Hoe iemands levensverhaal invloed heeft gehad of nog heeft op het doen en laten van mensen. Waar komt iemand vandaan en wat heeft hen gevormd? Veel dingen zijn haast niet meer voor te stellen. Een leven zonder telefoon en tv, kinderen die moeten meehelpen in het huishouden, of kinderen die hun verdiende geld moeten afdragen aan hun ouders omdat het gezin anders niet rond kom komen. Eerder van school moeten omdat één van de ouders overleed en er voor leren geen geld meer was. Een pensioen of een uitkering was er toen nog niet.
Ze vertelde me dat ze een huishoudschema hadden waarin de acht kinderen bij toerbeurt huishoudelijke klusjes moesten doen. Heel gestructureerd, die doet dit en die doet dat. Aardappelen schillen deden ze met een aantal kinderen gelijk, om tien mensen van aardappelen te kunnen laten eten, is er toch een hoop aardappelen te schillen. Ze deden dit met een scherp mesje, een dunschiller als we nu kennen hadden ze toen niet. Om de aardappelen te schillen moesten ze zo dun mogelijk de schil eraf snijden. Hoe dunner tenslotte de schil, hoe meer aardappel er overbleef.
Haar vader controleerde de boel, dit deed hij door een schil te pakken en die dubbel te vouwen. Als er dan een ‘knakje’ te horen was, was de schil niet dun genoeg gesneden en voor straf moest de ‘overtreder’ een week lang alleen de aardappelen schillen. Het werd me meteen duidelijk dat dit een reden voor haar was om het aardappelen schillen niet aan een ander over te laten. Zij kon dat vele malen sneller én dunner.
