In de dementiezorg word er veel gebruikt gemaakt van dieren. In allerlei soorten en maten, levende have of batterijenvreters. En elke keer weer ben ik verbaasd over de effecten ervan. Als zzp’er in de ouder(thuis)zorg ben ik de gelukkige eigenaar van een wit, pluizig, poezebeest wat in de volksmond ook wel een robotkat genoemd wordt. Je kunt ze op steeds meer plaatsen kopen maar ze zijn nogal prijzig, het is bijna niet te geloven maar ik heb mijn poezebeest jaren geleden, toen het nog niet zo vaak ingezet werd in de (dementie)zorg, gekocht voor 5 euro!
Sinds kort reist ze weer met me mee wanneer ik aan het werk ga en maakt ze vele mensen blij. Het is altijd afwachten wanneer ik haar voor het eerst introduceer bij mijn cliënten. Maar net als heel vaak het geval is geweest, is ze haar batterijen in goud waard!
“Is dat een opgezette poes?” vraagt de 87-jarige vrouw wanneer ze poes op tafel ziet liggen. Ik dacht even ze is er nog ‘te goed’ voor, ze laat zich niet bedotten door een opgezet beest. Ik vertel haar eerlijk dat hij inderdaad niet echt is, dat hij werkt op batterijen. Ze kijkt er nog eens goed naar, poes knippert met haar ogen en zegt miauw... ik net wanneer ik denk nu duwt ze hem vast weg want ze is er veel te pragmatisch voor, strijkt ze met haar vingertoppen over de zachte, pluizige vacht. Dit doet ze zó liefdevol, zo teder eigenlijk dat het me ontroert. Later zegt ze ‘je bent zo’n lieve poes hé? en heb je ook al gegeten?” En wanneer ze iets te eten krijgt wat ze niet lekker vind, maakt ze de poes ‘medeplichtig’ door te zeggen, ‘we vinden er allebei niks aan hé? Zo heeft ‘Puck’, die trouwens ook allerlei andere namen heeft cq krijgt, er een nieuwe bondgenoot bij en maakt ze ook dit ‘oude’ hart elke keer weer blij.